تقی شیرین زاده
فعال صنفی
عضو هیات‌مدیره انجمن دندان‌پزشکان عمومی ایران شعبه گیلان
شاعر
شعری از تقی شیرین زاده.
دردمندانی که درد خلق درمان می کنند
درد و رنج خویش را مردانه پنهان می کنند
با لباس صلح می جنگند با مرگ سیاه
خنجر خصم خودی را نوش بر جان می کنند
————————–
خورشید باز می تابد
پرندگان می خوانند
همه چیز همانطوریست که دیروز بود
ولی برای تو، امروزی نیست
چه خوب پر کشیدی آنزمان که زمین
بالهایت را شکست
————————-
به باغ می رسد بهار و گل جوانه می زند
از آن نسیم دلربا به بام خانه می زند؟
دوباره کوچه می شود اسیر پنجره ولی
سری به کوچه پنجره به یک بهانه می زند؟
دوباره سبزه غمزه را نثار راه می کند
دوباره باغبان دلش لک ترانه می زند؟
اگر چه از کرانه ها نوید صبح می رسد
نوید مهر دوستی سر از کرانه می زند؟
.
نه درود و نه کلامی نه پیام تلگرامی
تو مگر خبر نداری ز ارادتی که دارم
به هوای کوچه ی ما قدمی نمی گذاری
در خانه باز و عمری که اسیر انتظارم
به لب قشنگ بلبل غزلی نمی نشیند
من از این بهار بی گل دل پر گلایه دارم
به کنار جویباران چمنی نمی زند سر
همه خاک و سنگ و سخره به کنار جویبارم
تو چو ساحلی که راحت به کناره ای نشسته
من موج پر تلاطم که همیشه بی قرارم
دل خانه هم گرفته دم رفتن مسافر
من و این فضای ابری من و اشک بی شمارم
