پروفسور خديجه خردپير، از بنبان‌گذاران دانشکده دندانپزشکی آزاد تهران و پیشگامان علم اندودنتیکس در ایران بود.

وی در خانواده‌ای فرهيخته كه تمام آن‌ها تحصیل‌کرده و در حرفه خود جزو معروف‌ترین‌ها بودند، به دنيا آمد و بزرگ شد. شايد بنابر همين پيشينه غنی خانوادگی دختر آن خانواده هم به تأسی از خواهران و برادران و پدر خود به دنبال كسب علم رفت، ولی برخلاف رسم رايج آن زمان رشته دندانپزشكی را برگزيد كه هنوز تازه بود و ناشناخته. دكتر خرد پير بعد از خاتمه تحصيلات دندانپزشكی عمومی، راهی سوئد شد تا در بهترين كشور آموزش علوم دندانپزشكی حتی شايد برتر از آمريكا در رشته اندودونتيكس تحصيل كند كه آن زمان هنوز از رشته ترميمی مجزا نشده بود. دكتر خردپير اندكی بعد از بازگشت از سوئد، به‌عنوان يكی از اعضای هيات علمی دانشكده دندانپزشكی ملی كه بعد از انقلاب به دانشگاه شهيد بهشتی تغيير نام داد، مشغول به كار شد و تا زمان بازنشستگی به‌عنوان مدير گروه اين بخش تعداد بی‌شماری دانشجو و متخصص در رشته اندودونتيكس را به جامعه پزشكی كشور تقديم كرد. در زمان تأسیس دانشكده دندانپزشكی دانشگاه آزاد، دكتر خردپير به همراه دكتر شاهورديانی، دكتر نخجوانی، دكتر گلنراقی، مرحوم دكتر بهارلو و چند نفر استاد ديگر جزو مؤسسان كلينيك دندانپزشكی اين دانشگاه بودند. دكتر خرد پير در مقطعی همزمان در بخش اندو دو دانشگاه كار می‌کرد و چندین سال صرفاً به‌عنوان مدير گروه بخش اندو دانشگاه آزاد مشغول فعاليت بود.

پروفسور خردپير با علم به‌دشواری اين رشته، سختی كار دانشجويان را درك می‌کرد و تا حد امكان برای بهتر شدن كار، آن‌ها را ياری می‌کرد و مدام تأکید داشت كه ساير استادان بخش هم اين رويه را در پيش بگيرند.

پروفسور خدیجه خردپیر اواخر سال 82 به ابتلای خود به بیماری سرطان پی برد؛ اما متأسفانه در مرحله‌ای بسیار پیشرفته علائم بیماری در او بروز کرده بود و چند ماه بعد یعنی اواسط سال 83 درگذشت.