استاد گروه کودکان دانشگاه علوم پزشکی تهران

در سال ۱۲۹۹ در شهر «خوانسار» متولد شد.دورۀ ابتدایی را در «خوانسار» گذراند,سپس به علت نبود مدرسه،در آنجا برای ادامه تحصیل به اصفهان رفت و پس از آن به تهران آمد. ایشان به شعر علاقه‌مند بود و از نه‌سالگی شعر می سرود؛ زمانی که در اصفهان بود؛ یکی از شعرهایش در روزنامه چاپ شد:در سال 1317 یا 1318 در «دانشگاه تهران» ثبت‌نام کرد. ایشان از سال 1318 وارد رشتۀ پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران شد.

وی به‌عنوانِ معاون و دستیار دکتر قریب در دانشگاه تهران، مشغول به کار شد. مدتی در یک درمانگاه کار کرد.بعد از شش ماه به سفارش دکتر قریب که پیش بینی می کرد بیماری فلج اطفال شیوع پیدا خواهد کرد،برای تحصیل در رشته روانشناسی اطفال به فرانسه رفت.دو سال در رشتۀ اعصاب اطفال تحصیل کرد و وسایل و تجهیزات این رشته را به ایران آورد. در زمان بازگشتِ به ایران، میزانِ شیوع بیماری فلج اطفال، افزایش یافته بود اما امکانات مناسبی، وجود نداشت؛ سعی کرد که برای این بیماران، یک ساختمان بسازد. این ساختمان، در حال حاضر نیز موجود است. یک عده را جمع کرد تا کار رسیدگی به کودکان فلج را شروع کنند. برای معاینۀ سرپایی بیماران فلج و استفاده از امکانات و تجهیزات در مواردی که دست و پای یک کودک، کج می شد، مکان‌های خاصی در نظر گرفته شده بود. یک آلمانی به نام «ویلی» برای ساختِ دست و پای مصنوعی با ایشان همکاری می‌کرد. همۀ امکانات اهدایی یادشده از طرف «هلال‌احمر» به آنها اختصاص یافته بود. فردی به نام زنده‌یاد آقای دکتر «تقی کیا»، نوزده سال به‌صورت رایگان با ایشان همکاری کرد. ایشان، محلی برای ساخت دست‌وپا و بستری بیماران به‌صورت رایگان در اختیار دکتر مشایخی گذاشته بود. دکتر مشایخی حدود 15 سال در این زمینه کار کرد. کم‌کم واکسن فلج به کودکان داده شد و تعداد بیمارانِ فلج اطفال، کاهش یافت.

دکتر مشایخی همراه استادش دکتر «محمد قریب»، بیماری «فلج اطفال یا پولیو» را در ایران ریشه‌کن کرد. ایشان، در حال حاضر در دو کلینیک «سورنا» و «آسیا» با همکاری سایر پزشکان به رفع مشکلات ناشی‌از بیماری‌های کودکان می‌پردازند.