دکتر «مرضیه ترکمانی» شاعر و داستان نویس بندرعباسی و متخصص رادیوتراپی انکولوژی از دانشگاه تهران است که هم اکنون در استرالیا سکونت دارد. او در حوزه داستان و نمایشنامه نویسی تا به حال برنده ی چندین جایزه شده است و وبلاگی به نام «سیزدهمین دنده» دارد که شعرها و داستان هایش را گاه در آن منتشر می کند. شعرهایش اکثرا نئوکلاسیک و غزل پست مدرن و داستان‌هایش بیشتر مینی‌مال است. چهارپاره ای زیبا از او را با هم می خوانیم:

سجاده ی مچاله ی تو عین روسریت

لیوان آب و آینه و قرص های ریز

دندان بی دهان تو دلخواه مورچه

دندان بی دهان تو هر روز روی میز

دندان بی دهان تو نزدیک سمعکت

حظّ بگو بخند تو را کم نمی کند

دکتر تلاش می کند اما خودت ببین

این قرص ها که قند تو را کم نمی کند!

در باد ناگهانی اگر دیده می شوند

گل تکه های نازک موهای فرفریت

من فکر می کنم که تو را چشم می زنند

باید خدا نمک زده باشد به روسریت!

افتاده است باز که بر روی صورتت

گلهای سرخ و صورتی توی باد زن

چشمان تو به روی جهان باز می شوند

روشن درون لاله شد از ماهتاب من!

دستان لرزش تو به پهنای شانه ام

بالای رف گذاشتن شاخه های بید

کاری که هیچ زلزله با بم نکرده است

یک ارگ تازه را متزلزل می آفرید!

این چشم های کوچک جوشان برای تو

دستان مهربان تو سمتم دراز شد

تا اشک های گم شده را توی دامنت…

پاهای خیس رگ زده ی تو هراز شد!

هرگز کلاغ خانگی ات گم نمی شود

بالای قصه های تو یا در زمین تو

من را کدوی قلقله زن دور می کند

قربان دسته عینک ِ نزدیک بین ِ تو!

منبع:مد اپل