۱۳۵۶، تهران. روزنامه نگار و منتقد ادبی. با نشریات مختلفی همکاری کرده و سابقه‌ی دبیری تحریریه‌ی هفته‌نامه‌ی «همشهری جوان» را دارد. در رادیو هم برنامه‌های ادبی متعددی اجرا کرده‌است. سال گذشته از سوی نهاد کتاب‌خانه‌های عمومی کشور به‌عنوان پرخواننده‌ترین خبرنگار ستون خبری حوزه‌ی کتاب معرفی شد.



در باب تعظیم سیدنا احسان رضایی

شیخ ابو سعید ابوالخیر را گفتند که تو که خود در تذکرة الاولیا در اکثر داستان ها آن وسط مسط هایی، در تذکرة البعضیای معاصر چه میکنی؟

شیخ نگاهی عاقل اندر سفیه به گوینده کرد و بدو گفت تازمانی که اشخاصی ادبیات زنده نگه دارند من زنده و پاینده ام و به دیدارشان میروم…

یکی از زنده نگه داران حوزه ادب دکتری است در ه.ج

قد بلند،دست بزرگ،ریش خفن و…

خلاصه ایشان را در باب ادبیات از گنده گان دانند و از این رو ایشان علاوه بر اینکه در این حوزه جزئی از بزرگان است در دیگر حوازی!! هم دستی بر آتش دارد. از فوتبال و فلسفه گرفته تا اتفاقات بین الملل و تاریخ ، تا آنجا که بانو هادی در جواب سوال دوستی عزیز که به صفحه های ایشان ایراداتی تاریخی گرفت دوست ما را با این جملات پیچاند که چون آقای دکتر احسان فرمودند پس درست است ولا غیر…، گویی اظهارات ایشان وحی منزل است.

بدان گونه که در شمارگان اخیر با انتشار مطالبی تاریخی جوی ه.ج گریز به راه انداختند که بیا و ببین. اصولا نقطه قوت شیخ احسان در چند چیز نهفته است که بیشتر آن را همگان دانند، قلمی بزرگ دارند (البت نه از نظر حجمی) دلی بزرگ تر و فکری بزرگ تر تر!!

ایشان مانند دیگر ه.ج نویسان اصولا به انتقاد وقعی نمی نهند و با آن بیگانه اند، خوراکشان پیچاندن است و جواب سر بالا دادن و این ها…هرکس توانست چهره بدون محاسن (البت از نظر ظاهری ) ایشان را ترسیم و تعریف کند جایزه خوبی پیش ما دارد…

خلاصه شیخ ابوسعید ابوالخیر هم به دیدار شیخ احسان رسید و مکالمات پرطمطراقی انجام دادند که در این مقال نمی گنجد…

تا مقالات دیگر بدرود.