دانشجوی دانشکده دندانپزشکی اصفهان

رکورددار پرش طول بانوان ایران

دارنده مدال نقره جام بین‌المللی کازانف قزاقستان

گفتگوی خبر ورزشی با ریحانه مبینی:

ریحانه مبینی از ۱۳،۱۲سالگی در رده بزرگسالان رقابت کرده و کسی هنوز روی دستش نیامده است. این دختر دوومیدانی‌کار در رقابت‌های جایزه بزرگی که روزهای ابتدایی شهریور۹۹ در مجموعه آفتاب انقلاب برگزار شد، توانست رکورد ۶متر و ۱۷سانتی‌متر را برجای بگذارد و با این پرش، رکورد توران شادپور که ۶متر و ۱۴سانتی‌‌متر بود را بشکند. این رکوردشکنی بهانه خوبی برای صحبت با ریحانه است؛ دختری که در دو بخش ورزش و تحصیل، توانسته قدم‌های مهمی بردارد؛ کسی که دانشجوی دندانپزشکی است و با وجود شرایط سخت تحصیل و البته تمرین، سعی می‌کند در هر دو به موفقیت برسد؛ دختری که می‌گوید تمرکزش را روی داشته‌هایش گذاشته، نه محدودیت‌ها. دختری که حرف‌هایش شنیدنی است.

تبریک می‌گویم. شکستن رکورد ملی بعد از ۴۵ سال باید حس و حال خوبی داشته باشد.

بله. خدا را شکر می‌کنم که این اتفاق افتاد. البته نگاهم به رکوردهای بهتر است.

در شرایطی این مسابقه برگزار شد که چند ماه اردوها تعطیل بود و به خاطر شیوع کرونا، ورزشکاران شرایط مناسبی برای تمرین نداشتند و همین باعث گلایه خیلی‌ها شده بود.

شرایط من هم مثل بقیه بود. سه ماه ابتدایی شیوع ویروس، کلاً تمرینی نداشتم و فقط در منزل کمی تمرین می‌کردم تا آمادگی‌ام را حفظ کنم. اما بعد از اردیبهشت که اجازه تمرین در پیست داده شد، با توجه به این‌که کلاس‌های دانشگاه هم به صورت مجازی برگزار می‌شد، توانستم در شهرم ( آران و بیدگل) تمرینات منظمی زیر نظر آقای بادپی، داشته باشم.

با برنامه رکوردشکنی در جایزه بزرگ شرکت کردی؟

در تمرینات بالای ۶متر را پریده بودم اما این نمی‌تواند معیاری باشد تا قبل از یک مسابقه بگوییم، دقیقاً چه رکوردی ثبت می‌شود؛ چون شرایط مسابقه و تمرین متفاوت است. قبلاً برای من پیش آمده بود که شرایط بدنی بهتری از الان داشتم، اما نتوانستم بالای ۶متر بپرم و اینجا دیدیم که اتفاق متفاوتی افتاد.

جایزه‌ای هم برای رکوردشکنی دادند؟

فدراسیون گفت بعد از اعلام نتیجه تست دوپینگ، یک سکه به عنوان پاداش می‌دهند.

راضی هستی؟

من بیشتر از این‌که نگران پاداش باشم، نگران شرایط تمرینم هستم و دلم می‌خواهد امکانات تمرینی خوبی داشته باشم و فرصت اردوی خارج از کشور برایم فراهم شود.

به عنوان دختر دوومیدانی‌کاری که از روزهای نوجوانی با رکوردهایت خود را ثابت کرده‌ای، چه دغدغه‌هایی داری؟

پیستی که در آن تمرین می‌کنم، تارتان نیست و آرزوی من این است که روی تارتان تمرین کنم. واقعاً تمرین روی پیست خاکی و مسابقه روی پیست استاندارد، کار را سخت می کند. رکوردها هم متفاوت است. بین رکوردی که در پیست خاکی ثبت می‌کنم با پیست استاندارد، حداقل ۷۰ سانتی‌متر تفاوت وجود دارد. ساعت تمرینی هم که به من اختصاص دارد، ساعت مناسبی نیست. می‌گویند پیست در اختیار آقایان است و من باید ساعت ۹ تا ۱۱ شب تمرین کنم که این ساعت تمرین از جهات مختلف من را اذیت می‌کند. مربی من مرد است و می‌گویند اگر ساعت دیگری تمرین کنم، برایم دردسر درست می‌شود. در شرایطی تمرین می‌کنم که پروژکتورهای ورزشگاه را هم خاموش می‌کنند و فقط یک لامپ روشن است. خب مشخص است که این شرایط تمرین تا چه حد سخت می‌شود. ضمن این‌که رقیب تمرینی هم ندارم و تنهایی کار را سخت‌تر می‌کند.

این ساعت تمرین روی بازدهی بدن هم تأثیر دارد.

بله. من بعد از تمرین وقتی به منزل می‌روم تا بخوابم، حدوداً ساعت ۱۲:۳۰ شب می‌شود که این وضعیت خواب روی روز بعد هم تأثیر می‌گذارد. ورزشکار حرفه‌ای باید در همه زمینه‌ها حرفه‌ای رفتار کند. از خواب گرفته تا بقیه موارد. اما ساعت تمرین و نداشتن پیست مناسب، این اجازه را به من نمی‌دهد. بدن من به گونه‌ای تنظیم شده که ۹ به بعد رکوردهای بهتری می‌زنم. حتی روز مسابقه جایزه بزرگ استرس گرفته بودم که وقتی مسابقه‌ام ساعت ۵ عصر است، چه اتفاقی می‌افتد.

با این شرایط دل‌سرد نشده‌ای؟

نه. من از حداقل امکانات بیشترین استفاده را می‌برم. اما اگر شرایط بهتری فراهم شود، راه برای رسیدن به چیزهایی که دنبالش هستم، هموارتر می‌شود.

چه اتفاقی را رقم بزنی، خیالت راحت می‌شود که به آن چیزی که می‌خواستی، رسیده‌ای؟

حد نهایی ندارد. ثبت هر رکورد، انگیزه را برای رکورد بعدی بیشتر می‌کند. در حال حاضر برنامه اصلی‌ام مدال‌آوری در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ است. اما هدف اصلی‌ام در بلند مدت حضور در المپیک و ثبت یک رکورد خوب در این رویداد است.

اما کار سختی برای رقابت در این سطح داری و باید خیلی از مقدمات فراهم شود تا اتفاقی که منتظرش هستی، بیفتد.

من بیشتر به چیزهایی که دارم، فکر می‌کنم. فکر کردن به محدودیت‌ها چیزی را درمان نمی‌کند. برای مثال ممکن است خیلی‌ها بپرسند مسابقه باحجاب سخت نیست، پاسخ من این است که من پذیرفته‌ام که در این شرایط ورزش کنم و مسابقه بدهم. پس دیگر این موارد دغدغه‌ام نیست. اما حتماً می‌خواهم که امکانات خوبی برای تمرینم فراهم شود تا بتوانم بهتر توانایی و استعدادم را نشان بدهم.

از ۱۳،۱۲سالگی در رده بزرگسالان مسابقه داده‌ای و این نشان می‌دهد که اعتماد به نفس بالایی داری.

من از همان دوران نوجوانی در رده بزرگسالان مسابقه می‌دادم و کسی در این رده روی دستم نبود. تا حالا هم بیش از ۶۰ مدال داخلی و نقره جام کازانف و طلای جام فجر را گرفته‌ام. اما تازه اول راه است.

بر خلاف خیلی از ورزشکارها که تحصیل را کنار می‌گذارند، یا حداقل در رشته تربیت بدنی تحصیل می‌کنند، شما دندانپزشکی را انتخاب کرده‌ای. رشته‌ای سخت که شاید هماهنگ کردنش با تمرین فشرده دشوار باشد.

دو سالی هست که دانشجوی دندانپزشکی شده‌ام. خب با توجه به این‌که دانشجوی دانشگاه اصفهان هستم شرایط کمی سخت است، به خصوص این‌که ممکن است گاهی به خاطر مسابقه، مجبور شوم غیبت کنم و اساتید هم به راحتی در آن درس حذفم می کنند. اما من همیشه به درس خواندن علاقه داشته‌ام و دوست دارم در این رشته خیلی پیشرفت کنم. همان‌طور که به ورزش هم علاقه دارم. این دو موضوع، بخش‌های اصلی زندگی‌ام را تشکیل می‌دهند؛ چون معتقدم با هم ارتباط مستقیم دارند. تقویت شرایط فیزیکی، روی ذهنم اثر می‌گذارد و وقتی هم ذهنم قوی باشد، می‌توانم بدن قوی‌تری داشته باشم. به نظرم درس و ورزش تکمیل‌کننده هم هستند و من حاضر نیستم هیچ کدام را رها کنم.