عبدالرحمن نجل رحیم
عبدالرحمن نجل رحیم دوره ابتدایی را در خرداد ۱۳۲۸ و سیکل اول متوسطه را در دبیرستان ابوعلی سینا و سیکل دوم را در دبیرستان رضا شاه سابق رشت به پایان رساند و در خرداد ۱۳۴۴ دیپلم تجربی گرفت.
دوران کودکی و نوجوانی او در تنهایی و خلوت گذشت و این فرصتی بود برای مطالعه تخیل و پروراندن اندیشه و احساس و علاقمندی به هنر و ادبیات.
اودر ۱۳۴۴ در دانشگاه شهید بهشتی (ملی سابق) مشغول تحصیل در رشته پزشکی شد.
در طول تحصیل پزشکی در سال های اولیه بیش از همه روانشناسی و ساختار و نحوه کارکرد سلسله اعصاب توجهش را جلب کرد. در هنگام تحصیل در طب علا قه اش به ادبیات و شعر و هنرهای تجسمی به ویژه سینما ادامه داشت و گاهی مطالبی نیز در این خصوص می نوشت، و با دوربین هشت میلیمتری فیلم می گرفت و گاه عکاسی می کرد، ولی با این احوال به تحصیل طب ادامه داد ودر سال ۱۳۵۲ فارغ التحصیل شد و رساله دکتری خود را در باره فیزیولوأی خواب نوشت.
پس از پایان دوره طب عمومی و انجام خدمت نظام وظیفه در مهر ماه ۱۳۵۴ در بخش مغز و اعصاب مرکز پزشکی شهدا تجریش (رضا پهلوی سابق) مشغول تحصیل در رشته مغز و اعصاب (نورولوژی) شد. در این دوران در ارتباط علمی با دانشگاه جانز هاپکینز در آمریکا با نورولوژیستی شیلایی الاصل به نام پروفسور ” اسکار مارین” آشنا شد. این دوستی پس از رفتن دکتر نجل رحیم برای گذراندن دوره ای شش ماهه برای آموزش در زمینه سی تی اسکن (برش نگاری کامپیوتری ) مغزی در هاپکینزبیشتر شد . پروفسور اسکار مارین علاوه بر این که نورولوژیستی برجسته بود، اهل هنر و موسیقی دان بود و در زمینه زبان پریشی و موسیقی در مغزپژوهش می کرد. پروفسور مارین سخاوتمندانه تمامی امکانات بخش نورولوژی تحت ریاست خود در بیمارستان شهر بالتیمور را در اختیار دکترنجل رحیم گذاشت تا او در مدت اقامت خود به طور پاره وقت در زمینه آسیب شناسی مغز به مطالعه بپردازد.
او پس از بازگشت از این سفر پایان نامه تخصصی خود را با عنوان ” نظر گاهی در مورد توموگرافی کامپیوتری مغز و کاربرد آن ” به پایان رساند.
در سال ۱۳۶۱ کتابی به نام “برش نگاری مغز انقلابی در پرتونگاری” و در سال ۱۳۶۲ کتاب دیگری به نام “نکات اساسی در الکتروانسفالوگرافی” را منتشر کرد که مورد توجه دانشجویان پزشکی و متخصصین قرار گرفت. استادیاری دانشگاه شهید بهشتی، اداره بخش سی تی اسکن بیمارستان شهدا و مطب خصوصی، از جمله فعالیت های این سال های او است. اما در این دوران نیز همچنان علاقه به هنر ، ادبیات و حساسیت نسبت به تحولات فرهنگی اجتماعی ادامه داشت.
او به روی این نظر پا می فشرد که از طریق انطباق کارکرد مغز در سلامت و بیماری با تغییرات رفتار و شناخت می شود راهی به سوی فهم اسرار پنهان ذهن انسان و نقش آن در تحولات فرهنگی اجتماعی یافت.
علاقه به تعمیق دانش در باره نحوه کار مغز در شکل دهی رفتار و شناخت انسان که می تواند سنگ بنای شناخت تحولات اجتماعی فرهنگی جوامع باشد، موجب شد تا اودر تابستان ۶۲ ایران را ترک کند و به عشق ادامه کار تحقیقاتی، خود را به انگلستان برساند.
روش های تشخیص و اندازه گیری پیام های شیمیایی در ارتباطات بین نورونی نواحی مختلف مغز، او در انستیتوی روان پزشکی لندن در یک دوره یکساله ام. اس. سی ، آموخت. این روش تحولات ارتباطات بین نورون های مغزی را قبل از آسیب آشکار در بافت مغزی نشان می داد. پس از پایان این دوره، او کارهای تحقیقاتی خود را ابتدا با آزمایشگاه “دیوید بوون” در انستیتوی نورولوژی لندن بر روی نقشه تغییرات بیوشیمیایی در ارتباطات بین نورونی مناطق مختلف مغز موش آزمایشگاهی در سنین مختلف وهمچنین مغز انسان هایی که به علت بیماری هایی چون آلزایمر، پارکینسون و افسردگی فوت کرده بودند پیگیری کرد. حاصل این تحقیقات به صورت هشت مقاله تحقیقی در مجلات معتبر بین المللی انگلیسی زبان چاپ شده است. در این سال ها روش جدیدی ابداع شده بود که با آن می شد نقشه بیان ژنتیکی مولکول های مهم و اختصاصی در فعالیت نورون ها در مناطق مختلف مغزی را اندازه گیری کرد. او از این فرصت استفاده کرد و در فاصله سال های ۶۷ تا ۶۹ در آزمایشگاه ” کارل پیرسون” در دانشکده پزشکی سنت مری لندن و از سال ۷۰ تا ۷۱ در دانشگاه شفیلد انگلستان در زمینه چگونگی فعال شدن ژن های نورون های مغزدر موش آزمایشگاهی سالم و مبتلا به عارضه مغزی و همچنین در مغز انسان هایی که در اثر بیماری آلزایمر فوت کرده بودند تحقیقات خود را ادامه داد . حاصل این فعالیت ها ۱۱ مقاله تحقیقی معتبر در مجلات بین المللی است.
در سال ۷۱ دکتر نجل رحیم موفق به اخذ دانشنامه دکتری دیگری در زمینه نورساینس (عصب پژوهی) از دانشگاه شفیلد انگلستان شد.
از سال ۷۱ در کالج کینگز دانشگاه لندن در ضمن ادامه کارهای تحقیقاتی به عنوان استادیار دوره فوق لیسانس پیری شناسی با رویکرد “میان رشته ای” به تدریس تحولات بیولوژیکی مغز و ارتباط آن با قوه شناخت و رفتار در بیماری های وابسته به سن چون آلزایمر و پارکینسون پرداخت. دو مقاله تحقیقی اش در این دوره در مجلات معتبر بین المللی انگلیسی زبان به چاپ رسید.در این دوران نیز او با بضاعت علمی جدیدی که در باره نحوه کار مغز پیدا کرده بود، سعی می کرد تا با مطبوعات فارسی زبان خارج و داخل ایران ارتباط داشته باشد و مطالبی در پیوند این دانش با تحولات ادبی ـ هنری و فرهنگی بنویسد. از جمله آن ها چند مقاله در مجله آدینه و جامعه سالم در ایران بود.
برگشت به ایران در سال ۷۴ مصادف با جمع بندی جدیدی است از فعالیت گذشته و تعیین جهت برای آینده.
بدین علت پس ار بازگشت به ایران، طرح “سمینارهای ادواری نوروساینس (اعصاب پژوهی ) را با دوستان علاقمندی که در این زمینه کارهایی انجام داده بودند در میان گذاشت و از مهر ماه ۱۳۷۴ این سمینارها هر دو هفته یک بار در سالن کنفرانس بیمارستان شهدا-ـتجریش تشکیل شد، که هم اکنون نیز به صورت ماهی یک بارادامه دارد.
او در این سال ها علاوه برفعالیت در زمینه درمان بیماران نورولوژیک ، به تدریس و تحقیق و شرکت در کنفرانس های علمی خارجی و داخلی در زمینه نورولوژی و عصب پژوهی (نورو ساینس)، پرداخته است. در این سال ها یافتن پیوند بین علوم طبیعی و علوم انسانی و به عبارتی رابطه تن، مغزـذهن از یک طرف و فرهنگ، از جمله هنر و ادبیات از سوی دیگر هم چنان دغدغه پژوهشی و علمی ـ-فرهنگی ، دکتر نجل رحیم بوده است. این دغدغه را می توان در بررسی های علمی و نوشتاری و هم چنین در تجربیات گزارشات تصویری و فیلم های مستندی که او در این سال ها در تعقیب بیماران نورولوژیک ساخته، به وضوح دید.
