کیوان رباعی
می‌خواهم علی دایی دوم شوم!
پرداختن حرفه‌ای به ورزشی مثل بسکتبال و حضور در لیگ حرفه‌ای این رشته برای یک دانشجوی دندانپزشکی که باید به شکل روزانه در لابراتوار و بخش‌های مختلف درمانی حاضر باشد، اگر محال نباشد، به سختی ممکن می‌شود. کاری که کیوان ریاعی، دانشجوی ۲۳ ساله دانشکده دندانپزشکی آزاد تهران و بازیکن تیم شیمیدر تا امروز از پس آن برآمده است. او می‌گوید می‌خواهم ثابت کنم ورزش و درس با هم مغایرت ندارند. همه می‌گویند یک نفر علی دایی می‌شود که می‌تواند هر دو را پیش ببرد، اما من می‌خواهم دومین سنت‌شکن این مسیر باشم تا کمکم بتوانیم این تفکر را جا بیاندازیم که پدر و مادرها در زمان کنکور به بچه‌ها فشار نیاورند که باید فقط درس بخوانید و هیچ کاری نکنید.
با کیوان ریاعی درباره مشغله‌هایش در بسکتبال و دندانپزشکی گفتگو کردیم که در ادامه می‌خوانید:
کیوان! از چه زمانی وارد دنیای بسکتبال و همین‌طور دندانپزشکی شدی؟ امروز در هر کدام از این دو چه موقعیتی داری؟
من از چهارده سالگی بسکتبال را شروع کردم و از هجده سالگی به صورت حرفه‌ای به دنیای بسکتبال وارد شدم، در سن هجده سالگی در جام جهانی «جمهوری چک» اولین تجربه حضور در تیم ملی جوانان را پشت سر گذاشتم، سپس به مدت دو سال در تیم دانشگاه آزاد بازی کردم و بعد از آن نیز به تیم «شیمیدر» رفتم و همچنان در این تیم بازی می‌کنم، علاوه بر اینها امسال به اردوی تیم ملی بسکتبال نیز دعوت شده‌ام.
رشته دندانپزشکی را نیز در دانشگاه آزاد تهران می‌خوانم و قاعدتا باید در ترم ۹ باشم اما در سالی که به جام جهانی رفتم نتوانستم در امتحانات پایان ترم شرکت کنم و همچنین یک ترم هم مرخصی گرفتم؛ بنابراین اکنون دانشجوی ترم هفتم هستم.
با توجه به شرایط تحصیل رشته دندانپزشکی که شامل بخش‌ها و کلاس‌های عملی است، چگونه می توانید هم یک ورزش حرفه‌ای را دنبال کنید و درس را دنبال کنید؟
آنقدر انجام این دو با هم سخت است که گاهی خودم هم نمی‌دانم چطور این کار را انجام می‌دهم. ما معمولا دو نوبت در روز، یعنی صبح‌ها و عصرها تمرین بسکتبال داریم، از طرفی برای رفتن به بخش هم باید از ۹صبح تا ۲ بعدازظهر زمان بگذارم. علاوه بر اینکه گاهی هم باید برای مسابقات به شهرستان برویم، بنابراین هماهنگی برنامه‌هایم بسیار دشوار است. البته بعد از دوسال که بسیار سختی کشیدم کمکم توانستم هماهنگی‌ها را انجام دهم؛ چراکه با اساتیدم ارتباط بهتری برقرار کردم و آنها بیشتر به من کمک کردند، از طرف دیگر مربی‌ام نیز بسیار با من همکاری کرده‌است. این روزها هم به اردوی تیم ملی دعوت شده‌ام از طرفی امتحانات پایان ترم هم در حال آغاز است، بنابراین کار دشواری در پیش رو دارم و واقعا نیاز دارم که دانشگاه با من همکاری کند.
متاسفانه سالی که در تیم ملی جوانان بودم با وجود آنکه بر اساس قانون، دانشگاه باید از من امتحان مجدد می‌گرفت، در زمان اعزام به مسابقات اعلام کردند امکان برگزاری امتحان مجدد برای من وجود ندارد. من هم دیگر به امتحانات و درس فکر نکردم و همه را کنار گذاشتم و به جام جهانی رفتم. زمانی که از جام جهانی برگشتم به من گفتند که برای امتحان مجدد مراجعه کنم؛ در حالی که من به خاطر آنچه پیش از این گفته بودند اصلا برای امتحانات آماده نبودم و با وجود آنکه از آنها خواستم که حداقل یک هفته به من مهلت بدهند، نپذیرفتند و من هم ترجیح دادم که امتحان ندهم تا اینکه نمرات پایین بگیرم. امسال هم دوباره همین شرایط را دارم، باید برای یک تورنمنت به چین بروم و دوباره دانشگاه به من گفته است امتحان مجدد از من نمی‌گیرد. البته من ماجرای پیش آمده در سال‌های قبل را برایشان یادآوری کردم و امیدوارم که امسال همکاری لازم انجام شود.
احتمال این یک سوال کلیشه‌ای است اما همه دوست دارند بدانند با این شرایط دشوار، اگر مجبور شوید میان دندانپزشکی و بسکتبال یکی را انتخاب کنید، کدام را ترجیح می دهید؟
سوال بسیار سختی است، گاهی سعی می کنم به این سوال فکر کنم اما بیشتر ترجیح می‌دهم از پاسخ دادن به آن طفره بروم. اگر بخواهیم منطقی نگاه کنیم، درست این است که بسکتبال را رها کنم چراکه همیشه ممکن است یک ورزشکار مصدوم شود و دیگر نتواند ورزش کند و از آنجا که در ایران بیمه و تضمینی برای تامین آتیه ورزشکاران وجود ندارد، بهتر است بسکتبال را رها کنم. اما من مطمئن نیستم که در چنین شرایطی بتوانم منطقی نگاه کنم. همیشه یک مساله وجود دارد که من را می‌رنجاند، برخی از استانید دانشگاه نگاه خوبی به ورزش ندارند و زمانی که از آنها کمک یا همکاری می‌خواهم، مدام به من گوشزد می‌کنند اگر می‌خواهی هر دو رشته را دنبال کنی از ایران برو، به من می‌گویند به کشوری برو که قوانینش بیشتر شرایط تو را حمایت کند، در حالی که من از دو کالج معتبر امریکا پیشنهاد تحصیلی داشتم اما قبول نکردم و ترجیح دادم که در کشورم بمانم؛ چرا که به نظرم اینجا هم دانشگاه‌ها می‌تواند شرایط یک ورزشکار حرفه‌ای در سطح ملی را درک کنند. البته اساتیدی هم دارم که بسیار از من حمایت می‌کنند مثلا این ترم دروسی مانند «پروتز» و «اندو» دارم که دکتر مشاری و دکتر اخلاقی بسیار کمکم کردند، برخی اساتید حتی اگر در کلاس نباشم در مطبشان به من آموزش می‌دهند که لطف بزرگی است و من هرگز آن را فراموش نمی‌کنم .
البته سال گذشته واقعا به این قضیه به صورت جدی فکر کردم که بسکتبال را کنار بگذارم، اما در کنگره دندانپزشکی دکتر زادمهر را دیدم، می‌دانستم که ایشان فوتبالیست بوده‌اند اما نمی‌دانستم که دندان‌پزشک هم هستند، به ایشان گفتم که چه در سر دارم و دکتر زادمهر مصرانه با من مخالفت کرد و گفت که با اساتیدم صحبت می‌کند تا با من همکاری کنند و واقعا این کار را انجام داد، آن روز دوباره امیدوار شدم و هر زمان که ناامید می شوم پیش ایشان می‌روم.
به غیر از خودتان دندان‌پزشک دیگری را هم می‌شناسید که به صورت حرفه‌ای ورزش کند؟
بله، دکتر وحید کرویی دندان‌پزشک و بسکتبالیست بودند که اکنون دیگر کار نمی‌کنند، دکتر طلایی پور رئیس بخش رادیولوژی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه آزاد هم شناگر تیم ملی بودند و خانم دکتر ناوی معاون بخش جراحی دانشکده نیز سال‌ها بسکتبال بازی می‌کردند و به همین خاطر بسیار شرایط من را درک می‌کنند.
اینکه قد شما اینقدر بلند است باعث نمی‌شود برای نشستن و خم شدن روی یونیت دندانپزشکی دچار مشکل شوید؟
در حال حاضر هنوز وارد مرحله کیلینیک نشده‌ایم اما به هرحال یونیت‌هایی که با آن کار می‌کنیم برای افرادی با قد عادی طراحی شده است، بنابراین همیشه پس از کار کردن کمر درد می‌گیرم. یونیت‌هایی وجود دارد که مخصوص افراد قد بلندتر و البته بسیار گران‌تر است که باید از آنها استفاده کنم. اما قد بلند در دندانپزشکی خوبی‌هایی هم دارد مثلا در زمان آموزش جراحی همه دور استاد جمع می‌شوند و به سختی تلاش می‌کنند مراحل درمانی را ببینند اما من برخلاف دیگران به راحتی و از بالای سر همه می‌توانم آنچه استاد انجام می‌دهد را ببینم.
این هم از آن سوال‌های کلیشه‌ای اما جذاب است: درآمد بسکتبالیست‌ها بهتر است یا دندان‌پزشکان؟
اگر بهترین‌های دندانپزشکی و بهترین‌های بسکتبال را با هم مقایسه کنیم صد درصد بهترین‌های بسکتبال درآمد بیشتری دارند، اما در سطوح پایین‌تر اینگونه نیست، یک بسکتبالیت معمولی از یک دندان‌پزشک معمولی درآمد کمتری دارد.
تا به حال پیش آمده که هم تیمی‌هایتان برای مشکل دندانشان به شما مراجعه کنند؟
موارد بسیار اینچنینی پیش آمده، معمولا هم من بر اساس درس‌هایی که خوانده‌ام نظرم را به آنها می‌گویم، مثلا می‌گویم شما به معالجه ریشه نیاز دارید و معمولا آنها هم از من می‌خواهند که درمانشان کنم اما می‌گویم که من نمی توانم این کار را انجام بدهم که آنها غر می‌زنند پس تو بعد از چهار سال چه چیزی یاد گرفتی؟! چند وقت پیش هم در اولین جلسه تمرین بازیکن خارجی تیممان، دندان عقلش درد گرفت، بچه‌ها گفتند بیا دندانش را بکش اما قبول نکردم و در نهایت او را پیش دکتر زادمهر بردیم.
جایگاه خودتان در بسکتبال و دندانپزشکی را چطور می‌بینید؟
فلسفه زندگی‌ام همواره این بوده که در کاری که هستی بهترین باش؛ در بسکتبال شرایط بسیار سختی داشتم، به خاطر درسم نمی‌توانستم به شهرستان بروم و تیم‌های تهرانی هم معمولا وضعیت مالی خوبی دارند و در پست پنج که من بازی می‌کنم و پست بسیار مهمی است، ترجیح می‌دهند که بازیکن خارجی بگیرند، بنابراین برای من بسیار سخت بوده که بتوانم خودم را نشان دهم و گاهی مجبور به نیمکت‌نشینی بودم. در حالی که اگر به یک تیم شهرستانی می‌رفتم می‌توانستم بازیکن اول تیم باشم و خودم را نشان دهم، اما امسال توانستم زمان بازی پیدا کنم و در همین اولین سالی که توانستم در لیگ برتر بازی کنم به اردوی تیم ملی دعوت شدم. از این به بعد دو برابر سخت‌تر کار می‌کنم تا بتوانم بیشتر پیشرفت کنم .
من رسالتی را بر دوشم احساس می‌کنم در مورد اینکه بیشتر افراد جامعه فکر می‌کنند ورزش و درس با هم مغایرند، من می‌خواهم ثابت کنم که اینگونه نیست، همه می‌گویند یک نفر علی دایی می‌شود که می‌تواند هر دو را پیش ببرد، اما من می‌خواهم دومین سنت‌شکن این مسیر باشم تا کمکم بتوانیم این تفکر را جا بیاندازیم که پدر و مادرها در زمان کنکور به بچه‌ها فشار نیاورند که باید فقط درس بخوانید و هیچ کاری نکنید .
در مورد دندانپزشکی نیز برایم مهم نیست که هر ترم مانند دیگر دانشجویان همه واحدهای ارائه شده را بردارم و پاس کنم، ترجیج می‌دهم واحدهای کمتری بردارم اما کیفیت کارم را بالا ببرم، مهم نیست اگر دیرتر درسم را تمام کنم اما بعد از آن همانطور که در بسکتبال دوست دارم به رتبه‌های بالایی برسم در دندانپزشکی هم دوست دارم تا مدارج بالا بروم و قطعا به دنبال تخصص هم می‌روم .
