نویسنده.

عباس منظرپور متولد فروردین ۱۳۰۸ در جنوب شهر تهران است. تا سن ۷۰ سالگی اگرچه هر از گاهی در نشریات، مقالات و ملاحظاتی را منتشر کرده، ولی تا آن زمان عمدتا به شغل و کسب و کار اصلی خود که دندانپزشکی و کار‌شناسی وزارت بهداری بوده پرداخته بود و به عنوان نویسنده حرفه‌ای، در این ژانر شناخته شده نبود. به گفته خودش، نوشتن خاطرات، یادمانده‌ها و شنیده‌هایش (که او خودش خوش دارد نام پراکنده‌گویی‌ها را بر آن‌ها بگذارد) را با شروع بیماری سخت همسرش که بعد‌ها مرحوم شد، در دوران مراقبت از او و به پیشنهاد فرزندش آغاز کرده بود. از این جهت و با توجه به حال و هوای نگارش این مجموعه و برخلاف روحیه شاد منظرپور، تعجبی ندارد که ـ دست‌کم در بخش‌های آغازین کتاب او ـ لحن کتاب تا حد زیادی جدی است. هر چند رندی و طنز‌پردازی ذاتی نویسنده در لابه‌لای مطالب کتاب و البته نه مستقیم به چشم می‌خورد.

نثر منظرپور به‌گونه‌ای سلیس، ساده و روان است که خواننده آثار او از پیگیری روایت او خسته نمی‌شود. درازگویی و تکلف در آثار او جایی ندارند. تصویر‌پردازی نویسنده از رویداد‌ها و چهره‌های مورد بحث در نوشته‌ها صمیمی و به دور از اغراق هستند. در نوشته‌های منظرپور بین فرم، مضمون و محتوا هماهنگی مثال زدنی دیده می‌شود. شیوه نگارش و نثر او، لحن گفتاری داشته و عمیقا با محتوای آثار او که بازتاب نقادانه و موشکافانه زندگی مردم کوچه و خیابان است هماهنگ است. به هر روی و سوای ارزیابی کیفی و محتوایی نوشته‌های او، به جرات می‌توان گفت نوشته‌های منظرپور کاملا اصیل و به دور از اقتباس شکلی و محتوایی از دیگر نوشته‌هایی از این دست هستند.

کتاب

“در کوچه و خیابان”از آثار دکتر منظرپور است که حاوی داستانهای واقعی از تهران قدیم است.