امید میرزایی متولد 1369 در شهر کرمان است. از سال 1386 شعر گفتن را آغاز کرده و از سال 1387 در رشته ی پزشکی در دانشگاه شیراز مشغول ادامه ی تحصیل است. شعرهایی در قالب های سپید و کلاسیک دارد و در جشنواره ی دانشجویان استان فارس موفق به کسب مقام سوم شده است. چهارپاره ای از او را می خوانیم:

زن: پریشان ِ شاخه ای در باد

آخرین شاخه، مانده روی درخت

مرد :چسبیده ام به ساقه ی پوک

مثل یک ریشه، ریشه ای سر سخت

کندی و رفتی و تمام شدی

مثل یک لخته توی بستر خون

آنقدر درد می کند جایت

که از آن کوه می زند بیرون

کاشکی جای «رفتن» و «نشدن»

صرفی از فعل «ما شدن» باشی

کاش یک روز توی دنیایت

قصه ای را کنار من باشی

چه کسی گفته که فراموشیم؟!

یا که در قصه ها اسیر شدیم؟!

«داش آکل» دوباره برگشته

وای «مرجان» چقدر پیر شدیم…

بین ما فاصله نمی داند

که بمیریم یا به هم برسیم

مثل حوّا برای آدم خود

گریه کن گریه، تا به هم برسیم

مثل یک کوه روبروی توام

هق هقت را بزن به سنگ تنم

قول دادم که محکمت باشم

وای اگر زیر قول خود بزنم!

ما دو کوهیم که به هم نرسند

ما برای سراب ها آبیم

ما سرانجام مزمن عشقیم

واقعا مرده ایم یا خوابیم؟…

تو به دنبال آخرین نفری

تو به دنبال آخرین آخر!

تو به دنبال مردی از کوهی

یکی از هفت میلیارد نفر

می روم توی شب قدم بزنم

مثل در آب، گریه ی ماهی

کوهم و مردم و قوی… اما

کوه می اقتد از خودش گاهی